Het leven ondersteboven, onvermoede veranderingen, verwarring, puur geluk, chaos soms. Dat gebeurt er allemaal (en meer) als je kinderen onder je hoede krijgt. Mijn lief en ik weten erover mee te praten.

Kinderen laten je zien, met of zonder jouw toestemming, dat de wereld een ongekende en onvermoede openheid kent.

Helaas leven wij in ideologische tijden. Helaas? Als we dat willen begrijpen moeten we snappen wat een ideologie, van welke smaak dan ook, ten diepste is.

Allereerst: al ons doen en laten, ons bestaan zelf, is omgeven met onzekerheid en onvoorspelbaarheid. Dat is geen nieuws en die onzekerheid en onvoorspelbaarheid, het lijden en de dood incluis, leiden altijd tot respons.

Geloof in God/goden, de onzichtbare wereld die ons omringt, is historisch gezien de overheersende respons op de onzekerheid en onvoorspelbaarheid van het leven.

Het leven wordt gezien als zinvol ingebed in een (oneindig) groter zichtbaar en onzichtbaar geheel.

De moderne mens heeft de onzichtbare wereld die boven ons uitstijgt als niet-bestaand verklaard. De wereld is gesloten geworden. Zomaar. Wat we niet ‘wetenschappelijk’ kunnen bewijzen, bestaat niet, zo is het gevestigde waandenkbeeld.

Maar de dood en het lijden blijven ongewenste reisgenoten. En die roepen om een ‘nieuwe’ reactie.

Daarmee zijn we aanbeland in het tijdperk van godloze ideologieën; een uitzondering in de menselijke wereldgeschiedenis met verstrekkende gevolgen.

Elke willekeurige ideologie is, zeg maar, een existentiële gereedschapskist waarmee we proberen de onzekerheid en onvoorspelbaarheid, het lijden en de dood, te doorgronden maar bovenal te beteugelen.

De samenleving kan, zo gaat de ideologische confessie, compleet worden getransformeerd naar ideologisch ontwerp, zoals daar zijn: fascisme, communisme, globalisme, nazisme, liberalisme, socialisme, kapitalisme, apocalyptisch (catastrofaal) ‘ecologisme’ en vele andere ‘ismen’.

Kinderen zijn in alle ideologieën eigenlijk alleen ‘passend’ welkom.

Dat wil zeggen: de hele jonge garde moet worden gevormd naar beoogd ideologische snit (of we dat beseffen of niet). En heel soms zijn kinderen nauwelijks meer welkom, zoals in het apocalyptisch ‘ecologisme’.

In ons ideologisch tijdperk is Kerstfeest dan ook een zeer vreemde eend in de bijt.

Natuurlijk, we zijn dol op de sfeer, de gezelligheid, het samen zijn, het eten, de Kerstfilms. En: een kleine baby is toch fantastisch! Zo’n pasgeborene kan geen kwaad? Toch?

Het Kerstverhaal vertelt iets heel anders. De machthebbers van die tijd voelden de dreiging van de zuigeling waarnaar de wijzen op zoek waren (Mattheüs 2:1).

Dat Kind van toen heeft de wereld totaal veranderd, tegen alle verwachtingen en machten in. Zijn levensverhaal - van geboorte tot opstanding - ging en gaat van mens tot mens, door de tijd heen tot aan de dag van vandaag aan toe.

Hij heeft onze gesloten wereld opengebroken. Voorgoed.

Hij is Heer van de tijd, Koning van de wereld gezien en ongezien. Het Kind wordt volwassen en vraagt ons als kind te vertrouwen dat de wereld grenzenloos open is. Zalig Kerstfeest!