“… the “I” [is] a suspect quality. The Party did not recognize its existence. The definition of the individual was: a multitude of one million divided by one million.

The Party denied the free will of the individual—and at the same time it exacted his willing self-sacrifice. It denied his capacity to choose between two alternatives—and at the same time it demanded that he should constantly choose the right one. It denied his power to distinguish good and evil—and at the same time it spoke pathetically of guilt and treachery. … There was somewhere an error in the calculation; the equation did not work out.”

Arthur Koestler. (1941) Darkness at Noon.

Kleine update: LinkedIn is zo moedig geweest deze blogpost te verwijderen. Het is een goede keus geweest mijn eigen blog te laten ontwerpen. Niets is zo kwetsend als de waarheid.

De mRNA vaccins. Wat maakt deze gentherapeutica zo fascinerend? De innovatieve kanten? - Zeker; Bescherming tegen COVID-19? - Hmmm; De risico’s?

Over de laatste kwestie willen we het eigenlijk niet (meer) hebben.

Het waarom dáárvan lijkt voor de hand te liggen: (bijna) iedereen heeft wel een mRNA-prik gehad. Dat de diverse mRNA producten risicovol zouden kunnen zijn willen we niet (meer) weten.

Neemt niet weg dat er steeds meer onderzoek naar buiten komt dat de risico’s van deze innovatieve mRNA producten in beeld brengt.

Daarin is iets buitengewoon interessants te ontwaren.

Risicogrenzen, die sinds jaar en dag gelden op volksgezondheid- en milieugebied, worden met toepassing van deze nieuwe medische technologie met voeten getreden.

Ik durf de stelling aan dat de volksgezondheid willens en wetens wordt geschonden in de context van die al lang bestaande risicogrenzen.

Kortom, laten we deze medische rampzalige roekeloosheid, waar niemand verantwoordelijkheid voor wil nemen, eens nader bekijken …

Risicogrenzen. Daar moesten we het maar eens over hebben. In de toxicologie kennen we bijvoorbeeld de ‘Threshold of Toxicological Concern’ (TTC - ‘zorgvuldige toxicologische drempelwaarde’).

Kort en bondig: dit is een blootstellingsniveau aan bepaalde chemische stoffen waarbij het risico op de vorming van (in dit geval) kanker niet groter is dan 1 op de 1 miljoen blootgestelde mensen.

Die ‘1 op 1 miljoen’ staat te boek als het zogenaamde Maximaal Toelaatbaar Risiconiveau (MTR), waarbij meerdere ‘eindpunten’ mogelijk zijn in termen van allerlei ziekten, maar ook overlijden.

Dus, als blootstelling geen groter risico oplevert dan de MTR van 1 op 1 miljoen, wordt de blootstelling als ‘acceptabel’ beschouwd.

Indien het risico boven de MTR uitkomt, wordt het noodzakelijk geacht beleid te voeren zodanig dat het risico onder het acceptabele niveau van ‘één op de miljoen’ wordt teruggedrongen (zie ons boek Risico’s en redelijkheid!).

Bedenk dat ‘toelaatbare’ blootstellingsgrenzen aan stoffen dus een kader heeft - de MTR - dat op tal van andere veiligheidsterreinen toepasbaar is.

In de Strategienotitie thema Verspreiding uit de jaren 90 van de vorige eeuw werd echter al opgemerkt dat het ‘1:1 miljoen MTR’ een onmeetbare standaard is, waarmee de MTR kan worden getypeerd als draconisch (met nadruk):

“… Een controle achteraf, door middel van onderzoek, of een MTR-concentratieniveau voldoet aan de criteria die daarvoor zijn gesteld, is vrijwel onmogelijk, zou uiterst kostbaar zijn en is daarom in de regel niet aan te bevelen. Gezien het hoge beschermingsniveau van het MTR kan nauwelijks verwacht worden dat eventuele schade door middel van onderzoek gedetecteerd kan worden. Verwacht moet worden dat het vaststellen van effecten, zelfs bij onderzoek op grote schaal, zal ondergaan in de statistische ruis.”

Overigens staat op de RIVM-website dat het MTR een dosis van een chemische stof is die bij “levenslange toediening aan tienduizend personen leidt tot één extra geval van kanker (1:10.000 per leven bij levenslange blootstelling)”.

Deze MTR-definitie, afgezien van een forse versoepeling van het ‘aanvankelijke’ risiconiveau van 1:1.000.000, kent een nogal morbide karakter gezien de referentie naar een “levenslange toediening”.

Niemand krijgt bewust ‘iets toegediend’; we worden dagelijks blootgesteld aan tienduizenden veelal onbekende chemicaliën, waarvan meer dan 99% van natuurlijke oorsprong, te weten het eten dat we consumeren.

Maar medicatie, zoals vaccins, krijgen we wél bewust toegediend.

Althans, we mogen zelf bepalen of we medicatie wel of niet toegediend krijgen. De Grondwet van ons land vat dit samen in de onaantastbaarheid van het lichaam (artikel 11):

“Iedereen mag zelf bepalen wat er met zijn of haar lichaam gebeurt, of medische handelen worden verricht en of voorgeschreven medicijnen worden ingenomen. … In de Wet op de geneeskundige behandelingsovereenkomst (WBGO) staat dat een dokter je niet mag behandelen zonder je toestemming. In deze wet staat ook dat de dokter alles in begrijpelijke taal uit moet leggen, zowel mondeling als schriftelijk.”

Over het coronabeleid is al veel gezegd, zoals het feit dat de voormalige minister van volksgezondheid het niet bepaald nauw nam met de grondrechten van burgers, zoals artikel 11. In de woorden van Minister De Jonge zelf (met nadruk):

“En ken je mensen die twijfelen en zie je er tegen op om dat gesprek te voeren? Dat snap ik, maar leg je daar dan niet bij neer. Ga dat gesprek wel aan, want het opzien tegen dat gesprek kan toch nooit zwaarder wegen dan de wil om de mensen die je lief zijn te beschermen. En hecht je zo vreselijk aan je recht, je vrijheid om ‘nee’ te zeggen tegen vaccinatie? Daar leg ik me niet bij neer. Want dat recht - die vrijheid - kan nooit belangrijker zijn dan het recht van de ander om niet ziek te worden, het recht van een ander op een plek in het ziekenhuis, het recht van de ander om zijn onderwijs, zijn onderneming, of zijn leven gaande te houden. En dus: bescherm jezelf, bescherm elkaar, en bescherm de vrijheid die we met elkaar op het virus te herwinnen hebben.”

In deze blogpost laat vriend Schwitters zien dat de ‘mensenrechten’, zoals geconfabuleerd door Minister de Jonge, alle ruimte geven om juist de mRNA-prik resoluut te weigeren, vanwege de vele risico’s die daaraan verbonden zijn.

Die risico’s zijn verre van imaginair, zoals maar weer wordt onderstreept door de studie Serious adverse events of special interest following mRNA COVID-19 vaccination in randomized trials in adults (zie verder deze samenvatting).

De auteurs hebben de placebo-gecontroleerde, fase III RCT (randomized clinical trials) van de Pfizer and Moderna mRNA COVID-19 vaccines in volwassenen (NCT04368728 and NCT04470427) opnieuw geanalyseerd op ernstige bijwerkingen.

De resultaten liegen er niet om: 1 op de 800 gevaccineerden in de trials bleek slachtoffer van ernstige bijwerkingen. Dat vertaald zich in 1250 ernstige bijwerkingen-slachtoffers per 1 miljoen gevaccineerden.

Vergelijk deze getallen met de MTR van 1 slachtoffer per miljoen blootgestelden (of de aangepaste 1:10.000)!

Mochten lezers denken dat ik normatief appels (toxicologie) met peren (immunologie dan wel vaccinologie) vergelijk, het volgende.

In 1976 werd het Guillain-Barré Syndroom (GBS) waargenomen bij mensen die gevaccineerd waren tegen de varkensgriep.

De schatting is dat bij 1:100.000 gevaccineerden dit syndroom ontstaat, zonder dat precies duidelijk is waarom dat zo is. Uit voorzorg werd dit type vaccinatie stopgezet!

Bedenk daarbij dat zowel Moderna als Pfizer in hun gepubliceerde trialstudies geen enkele bescherming van hun mRNA-producten tegen COVID-19-overlijden konden rapporteren.

Sterker: in de Pfizer-trial overleden meer mensen in de mRNA groep dan de placebo groep, zoals ik bespreek in de blogpost COVID-prik effectiviteit en het coronatoegangsbewijs.

Bedenk ook dat in de eerste maanden van de toediening van het Pfizer-product al 1223 overlijdens waren te betreuren, zoals ik laat zien in mijn blogpost de Pfizer papers.

Daarnaast is het zo dat de trials van beide bedrijven zijn geruïneerd door binnen enkele weken de mRNA- en placebogroepen te ontblinden en de laatste groep, nota bene, het vaccin aan te bieden.

Dit wetende lijkt mij dat met de introductie van de mRNA vaccinatie technologie een nieuw, roekeloos én rampzalig risico paradigma is ingeluid.

De min of meer ‘gedwongen medeplichtigheid’ van een omvangrijk deel van de wereldbevolking maakt dat dit onbezonnen nieuwe risico paradigma weinig tegengas heeft gekregen.

Juist de academia is aan te spreken op dit stilzwijgende en destructieve fiat!

Spreekt geld luider dan het goede, namelijk “de patiënt geen schade doen”? Of is de misantropische en eeuwenoude overbevolkingsmeme reden om zo veel mogelijk mensen bloot te stellen aan deze amper getoetste en normoverschrijdende mRNA-technologie?

Het voorbehoud van de laatste suggestie moge duidelijk zijn: bestaan er überhaupt wel personen die universele mensenhaat daadwerkelijk kunnen/willen praktiseren?

Mochten er lezers zijn die denken dat uw waarde blogger wegzinkt in de duistere wereld van samenzweringen raad ik Arthur Koestler’s Nacht in de middag te lezen, waarvan het bovenstaande citaat afkomstig is.

Maar wellicht is het allemaal veel simpeler dan dit, zoals samengevat in deze treffende ‘als-dan’ redenering (Mattheüs 24): “… doordat de wetteloosheid zal toenemen, zal de liefde van velen verkillen.” Ik kom hier een keer op terug ….