Welnu, zaken gaan heel soms heel snel in de wetenschappelijke wereld. De retractie van Hydroxychloroquine or chloroquine with or without a macrolide for treatment of COVID-19: a multinational registry analysis is een feit:
De data waarop de studie zou zijn gebaseerd zijn niet vrijgegeven door het bedrijf Surgisphere die daar voor verantwoordelijk is. Als data niet in het openbaar worden gebracht in een wetenschappelijk discours weet je vaak genoeg.
Voor de goede orde, de drie hoofdauteurs hebben het artikel teruggetrokken, niet de Lancet. De opstelling van de hoofdredacteur van de Lancet is ronduit moedig te noemen (not!) in The Guardian:
“The journal’s editor, Richard Horton, said he was appalled by developments. “This is a shocking example of research misconduct in the middle of a global health emergency,” he told the Guardian.”
Het straatje van het tijdschrift is schoongeveegd, de auteurs druipen met de staart tussen de benen af, en alles gaat weer verder zoals het was. De Lancet neemt schandalig genoeg geen enkele verantwoordelijkheid in dezen.
Door de jaren heen heb ik heel wat wetenschappelijke onderzoekspapers door mijn handen laten gaan. Helaas is dit voorbeeld geen uitzondering. De schatting is namelijk dat meer dan de helft van het gepubliceerde wetenschappelijke onderzoek onjuist (false) is.
Zoals John Ioannidis in zijn beroemde Why Most Published Research Findings Are False uit 2005 begint:
“There is increasing concern that most current published research findings are false. …”
Maar retracties komen zelden voor. En we doen nog steeds alsof er niets aan de hand is, dat dit een uitzondering is. Dat is het niet; de auteurs werden alleen op heterdaad betrapt. En dát gebeurt zelden.