Net met mijn lief de vorige blogpost besproken. En ze had stevig commentaar. Terecht. Er mist iets in de vorige blogpost; iets dat mij glashelder voor ogen staat maar daarom in wezen onbesproken blijft.

De context was en is voorzorg en de zorg voor pleegkinderen.

De poging is om het voorzorgjargon toe te passen op het pleegouderschap: kwetsbaren steunen kwetsbaren en vice versa (kan dat wel?). Mijn kritiek is dat als we die kwetsbaarheid steeds herhalen naar elkaar -want proactief op zoek naar dreigingen en onzekerheden, aldus de WRR- dan wordt het een tranendal van angstige wezens die rillend tegen elkaar stáren naar elkaar én naar de buitenwereld.

En dat strookt niet met de werkelijkheid. De tieners die bij ons bivakkeerden hebben ons veel geleerd. (Tearjerker not implied.) Jazeker en dat mag hardop gezegd!

We hebben een bijzondere tijd met hen doorgemaakt en keihard gewerkt om er het beste van te maken met elkaar. Ik zou een reclamespotje kunnen maken voor het pleegouder- gezinshuisouderschap. Maar dat kan dan weer veel te romantisch overkomen. Want romantisch is het pleegouderschap allerminst en nostalgisch ben ik ook al niet.

De ironie is dat we juist van het slachtofferschap af willen (krachtgericht werken en zo), maar met de voorzorgcultuur in onze hoofden en om ons heen juist dat slachtofferschap cultiveren. (Met dank aan de groene- en natuur-NGO’s en onze paniekerige overheid.) Kort samengevat is de voorzorgcultuur als volgt te begrijpen:

  • Schade is schande
  • Pech moet weg
  • Bij twijfel niet doen

Heel veel succes met zo’n wereldbeeld als je de moeite neemt om ‘tieners te helpen’, of zoiets! Zij hebben schade ondervonden van het leven op een veel te jonge leeftijd. Is dat een schande? (Oh nee, ‘blaming the victim’ mag al lang niet meer.)

Pech moet weg: good luck with that. Pech hebben ze al achter de kiezen en die gaat niet weg. Maar: de toekomst ligt open en kan nieuwe en goede kansen bieden. Dat is wat mijn vrouw en ik voor hen probeerden te doen. Soms lukt dat, soms ook niet.

Bij twijfel niet doen? De toekomst, zoals gezegd, brengt kansen met zich mee, veel meer nog dan dreigingen en onzekerheden. Maar met voorzorg in de hand wordt ons juist een dreigende en onzekere toekomst voorgespiegeld. Greta Thunberg staat mijns inziens symbool voor een verzwakt deel van de jeugd die alleen angst in de ogen lijkt te hebben. Als pleegouder maakt mij dat verdrietig.

Enfin. De boodschap lijkt me duidelijk. Je gaat alleen aan de slag met tieners als je hoop hebt voor een betere toekomst voor hen. Met dat beetje hoop en de nodige moed, stapels werk, veel geduld en een hoop lol hebben we samen met ‘onze tieners’ herinneringen voor het leven gemaakt.

Dat wilde ik, met dank aan het commentaar van mijn lief, nog even toevoegen.