Precaution

Het moge duidelijk zijn: we zijn nog maar net begonnen met het analyseren van voorzorg. En openingszetten zijn meestal niet bijster interessant. Maar wel noodzakelijk. Even terug: preventie is gericht tegen díe gevaren, kansen en omvang van effecten waarvan we (enig) weet hebben. Overstromingen, orkanen, crashende harde schijven, infectieziekten (griep, rabies, mazelen, enzovoort), blikseminslag, en ga zo maar door, zijn gevaren die zijn gezien en gerapporteerd door mensen. En we hebben ideeën en kennis welke preventiemaatregelen effectief zijn om deze gevaren in te dammen....

De term voorzorg is al een aantal malen gevallen. Tijd om het daar eens over te hebben. In de Nederlandse taal hebben we het over ‘voorzorgsmaatregelen’, zoals tijdens onweer uit voorzorg stekkers uit stopcontacten halen, of uit voorzorg de dijken verhogen vanwege zeespiegelstijging, of uit voorzorg je data op een externe harde schijf plaatsen. Enzovoort. Voorzorg is dus een alledaagse term. Of toch niet? Een beetje graven helpt (pas op: PFAS!...

Tja … wat moet je met zo’n blogposttitel. Ik ben nota bene zelf academicus. En nog wel één van het ‘ergste soort’: een chemicus. Wij maken al die ‘rotzooi’ zoals PFAS. En ik houd het even hier bij. Dat is al erg genoeg. Dus misschien heb ik nog gelijk ook (altijd fijn als academicus om gelijk te hebben; daar doe je het allemaal voor). Einde blogpost. Nou ja, toch maar wat dieper graven....

Net met mijn lief de vorige blogpost besproken. En ze had stevig commentaar. Terecht. Er mist iets in de vorige blogpost; iets dat mij glashelder voor ogen staat maar daarom in wezen onbesproken blijft. De context was en is voorzorg en de zorg voor pleegkinderen. De poging is om het voorzorgjargon toe te passen op het pleegouderschap: kwetsbaren steunen kwetsbaren en vice versa (kan dat wel?). Mijn kritiek is dat als we die kwetsbaarheid steeds herhalen naar elkaar -want proactief op zoek naar dreigingen en onzekerheden, aldus de WRR- dan wordt het een tranendal van angstige wezens die rillend tegen elkaar stáren naar elkaar én naar de buitenwereld....

Ik loop al heel lang met een idee rond dat ontstaan is naar aanleiding van een radiogesprek dat ik in 2008 had in Amsterdam. Het ging over het voorzorgbeginsel en een rapport van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid. Laat ik dat idee eens proberen uit te werken. Voorzorg: bij twijfel niet doen! Of: “never try anything for the first time.” Dat is allemaal erg kort door de bocht, dus voor de volledigheid de Rio-definitie uit 1992:...

Een soort van onvrede over de argumentatie van mijn vorige blog (Waarom zijn we bang deel 4). Niet dat de punten niet deugen. Integendeel. Maar ze leveren mijns inziens maar een deel van de verklaring. Waarom zo bang voor de toekomst als we het zo goed hebben met elkaar? Dat is de paradox. Of contradictie. In de vorige blog ging het over PFAS. En ik heb iets van een verklaring gegeven voor de hype....

Het verdwijnen van de geest (mind), de ‘verdinging’ van de mens. Hans Jonas noemt dit alles de ontologie van de dood. Uitdagende kwesties die wat verdere uitleg behoeven. En niet alleen als het gaat over de veelvoorkomende angstgevoelens over van alles en nog wat in onze cultuur. Laat ik eerst dicht bij huis blijven. En dat betreft het misschien lastige begrip transcendentie. Klinkt vaag, maar dat is het allerminst. Goede onderzoekers doen verwoede pogingen de wereld steeds een beetje beter te begrijpen....