De Volkskrant heeft een ‘grappige’ opinie geplaatst met de catchy titel “Scholen, aarzel niet tegengif te bieden aan desinformatie uit rechts-radicale hoek”. Het is een ‘grappige’ opinie omdat de tekst bol staat van tegenstrijdigheden die schreeuwen om een kleine analyse. Let’s begin, shall we:

Genoeg ‘gezeurd’ over stikstof. Althans, voorlopig. Het onderwerp van deze blogpost is van een andere aard: afgoderij.

De titel van deze blogpost lijkt mij duidelijk. De vraag is echter: hoe kom ik aan deze uitspraak en waar is die op gebaseerd? Daarvoor neem ik mijn geachte lezers mee naar een brief van demissionair minister Schouten.

Het stikstofdiscours is een boeiend publiek/politiek/wetenschappelijk fenomeen. Vind ik. Maar ook verwarrend. Die verwarring blijft, ook al heb ik met mijn lief een paar weken vakantiepauze genomen om op adem te komen.

Geld. We kunnen niet zonder maar wat een ellende kan het veroorzaken. Er is iets bijzonders aan de hand met geld wat in een godloze samenleving des te pijnlijker zichtbaar wordt.

Ziedaar, het volgende stikstofrapport dient zich aan. Uit Leiden. Medegefinancierd door ons aller ‘Ministerie van Landbouw, Natuurbeheer en Visserij’.

Is wetenschappelijk onderzoek en de kennis die daaruit voortkomt hetzelfde als peer-reviewed publiceren? NEE! Natuurlijk niet! Duh. Domme vraag eigenlijk. We hebben het er eerder over gehad. Maar voor dat we verder gaan: wat is peer-review eigenlijk?

Zo af en toe wil de Tweede Kamer, althans leden van de vaste Kamercommissie Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit, iets meer weten over de stand van zaken in de stikstofwetenschap.

Wat een zware titel zeg! Inderdaad, maar sommige zaken in het leven zijn nu eenmaal niet licht verteerbaar. Met andere woorden: beter verteerbaar kan ik het niet maken, wel leesbaarder. Hoop ik dan maar.

Kramakkelig. Een grappig woord. Vind ik. Het betekent zoiets als gebrekkig, gammel, wankel, sleets. Hersenschim kent vele synoniemen zoals illusie, chimaera (mooi woord!), drogbeeld, verzinsel, waandenkbeeld.