“Where is the rescue?
It didn’t show.
Where is the bottom?
I wouldn’t know.
I missed you so.”

My love and I are fortunate enough to have three children, now in their twenties. They are well and truly underway to adulthood, and the oldest is getting married in about a month.

De betere wereld begint bij jezelf! Toch? Om iets te doen aan tal van mondiale vraagstukken is het zaak eerst het eigen huis op orde te brengen. En dan kan de rest beginnen.

Maar weer eens een zomer gekampeerd. Maar nu in Nederland. Een zeldzaamheid. Het is 20 jaar geleden dat we dat voor het laatst hebben gedaan.

Al luisterend naar de preek van de aanstaande vrouw van mijn zoon, vandaag gehouden in Bolsward, schoot mij het werk van Jacob Bronowski te binnen. The Ascent of Man.

“Never let a crisis go to waste.” Inderdaad. De adviezen voor ‘na de corona crisis’ vliegen ons om de oren, en staan bol van ronkende taal. En die taal doet me aan iets denken.

Iedereen doet het. We hebben er de mond van vol. Er zijn eindeloze discussies over. En het blijft lastig om tot de kern te komen: eten. Voedsel. We willen allemaal gezond blijven en eten lijkt daarin een hoofdrol te spelen. Althans, dat zou blijken uit de eindeloze stroom boeken over dit onderwerp.

Het anti-racisme tijdperk is aangebroken, of het was er al en ging het aan mij voorbij (waarschijnlijker). En zoals ik eerder besprak, er kleeft een buitengewoon ongemakkelijk aspect aan dat nauwelijks de aandacht krijgt. Maar er is meer aan de hand, en dat begint met de titel.

Iedereen heeft het erover. Social media schreeuwen het je toe, kranten puilen uit, nieuwsberichten buitelen over elkaar heen. We moeten racisme stoppen. En wel nu! En wie kan het daarmee oneens zijn? Nou?

Ik kwam gister bij een feestje vandaan waar het overbekende boek van Rutger Bregman - De Meeste Mensen Deugen - over de tong ging. Natuurlijk: goed geschreven, een fijne boodschap en zoon van de predikant die lange tijd ‘op de kansel stond’ in ‘onze’ gemeente.