‘Niet iedereen is viroloog. Dat hoeft ook niet.’ Een artikel in Elsevier Weekblad van 26 mei 2020. Geerten Waling vaart uit tegen het hokjesdenken:

Dit hoor ik vaker: je kunt wel kritiek hebben op van alles en nog wat, maar hoe moet het dan wel? Welke oplossingen stel jij (ondergetekende dus) voor? Leuke vragen. Zeker! Maar vele adders schuilen onder het groene gazon.

Okay. Deze titel pakt de aandacht wel (denk ik). Hoezo is gezondheid niet alles? Het is toch het belangrijkste wat een mens kan hebben? Zeker in deze pandemische tijden!

Vaccins voor virale infecties. We hebben er een paar. Vooruit, laat ik de virale vaccins (met link) eens op een rijtje zetten (ja, van de WHO site; opsommen kan men soms prima):

Het antwoord op de vraag lijkt voor de hand te liggen. Wij allemaal! Samen tegen corona. Natuurlijk. Het prijskaartje zal niet mis zijn. Maar een columnist van De Volkskrant heeft een betere oplossing.

Wat is waarheid (nog) waard? Kunnen we zaken achterhalen en met zekerheid constateren dat we ‘de waarheid’ over iets hebben vastgesteld? Een belangwekkende vraag.

Deze tijd brengt veel zaken aan het licht die meestal verborgen blijven, of zijn geen onderwerpen van gesprek omdat we het er liever niet over willen hebben.

Vreemde titel. Lijkt niet te kloppen. Het impliceert ogenblikkelijk dat er zoiets bestaat als objectieve moraliteit die ‘boven de partijen staat’. Verwarrend en dus moeten we op zoek naar een antwoord.

Dat rare manifest dat ik in de vorige blogpost heb gefileerd heeft mij verder aan het denken gezet. Dat heeft onder andere te maken met wat Saul Bellow vlijmscherp in zijn roman Herzog beschrijft (nadruk toegevoegd):

Even een tussendoortje. Een nieuwe blogpost is in voorbereiding maar dat kost soms wat tijd. Vandaar dit interview in het blad Melkvee.