“Never let a crisis go to waste.” Inderdaad. De adviezen voor ‘na de corona crisis’ vliegen ons om de oren, en staan bol van ronkende taal. En die taal doet me aan iets denken.

Iedereen doet het. We hebben er de mond van vol. Er zijn eindeloze discussies over. En het blijft lastig om tot de kern te komen: eten. Voedsel. We willen allemaal gezond blijven en eten lijkt daarin een hoofdrol te spelen. Althans, dat zou blijken uit de eindeloze stroom boeken over dit onderwerp.

Het anti-racisme tijdperk is aangebroken, of het was er al en ging het aan mij voorbij (waarschijnlijker). En zoals ik eerder besprak, er kleeft een buitengewoon ongemakkelijk aspect aan dat nauwelijks de aandacht krijgt. Maar er is meer aan de hand, en dat begint met de titel.

Iedereen heeft het erover. Social media schreeuwen het je toe, kranten puilen uit, nieuwsberichten buitelen over elkaar heen. We moeten racisme stoppen. En wel nu! En wie kan het daarmee oneens zijn? Nou?

Ik kwam gister bij een feestje vandaan waar het overbekende boek van Rutger Bregman - De Meeste Mensen Deugen - over de tong ging. Natuurlijk: goed geschreven, een fijne boodschap en zoon van de predikant die lange tijd ‘op de kansel stond’ in ‘onze’ gemeente.

“… vanwaar zal komen mijn hulp?” Het begin van Psalm 121. Een schreeuw om hulp van een hulpeloze?; of een zoektocht naar de ‘juiste god’?

Mijn ouders worden oud. En ouderdom komt met gebreken, zoals het spreekwoord zegt. Ik kijk met bewondering naar beiden zoals ze zich door de moeilijkheden van het ouder worden heenslaan.

Welnu, zaken gaan heel soms heel snel in de wetenschappelijke wereld. De retractie van Hydroxychloroquine or chloroquine with or without a macrolide for treatment of COVID-19: a multinational registry analysis is een feit:

Bij deze een update van het Lancet verhaal over hydroxychloroquine. Het heeft nu slapstickachtige trekken gekregen. De Lancet heeft een Expression of Concern geplaatst bij dit artikel omdat er vele haken en ogen zijn geconstateerd, zoals ik gister meldde in de vorige blogpost:

Groepsdenken. In de vorige blogpost schrijf ik daar iets over. Het niet meer willen leren kennen van personen; individuen beschouwen als niets meer dan representanten van een bepaalde groep die niet de jouwe is in denken en doen. Tribalisme wellicht, zoals een lezer opmerkte.